-original text in Dutch below-

He is one of the most successful designers of his generation. Barely a few years from the Design Academy, he has already exhibited in the world's most important design centers. Nacho Carbonell (1980), the sculptor among the furniture makers.

Crises are like a red line through the life and work of Nacho Carbonell, the Spanish designer who, together with Maartje Korstanje, has a duo exhibition at the Groninger Museum as designer-in-residence. He was born in 1980 in Valencia, the year that started the financial malaise of the eighties, and graduated cum laude from the Design Academy Eindhoven in 2007, a few months before the current credit crisis began.

With his graduation work Pump it Up (2007) - a beanbag filled with air, which, as soon as you sit on it, moves through a kind of snakes to rubber animal shapes that slowly inflate and come to life - he shot up like a rocket in the design world. Actor Brad Pitt bought work, in 2009 Carbonell was chosen Designer of the Future on the design Miami Basel in the same year the Design Museum London named his design Lover's Chair (2009) the Design of the Year.

The current crisis has a certain influence on his work. The furniture that Carbonell designs should not be seen as a direct criticism of the crisis or its causers. They are rather a kind of symbolic comment. ‘You can crawl into it and be alone with your thoughts. They offer time for reflection’, says Carbonell. He makes furniture in which you are isolated from all media violence and other contemporary noise. Tree Chair (2008), a chair of which its handrail opens into a staircase with which you can climb far above the ground in a spherical pot, is a good example. Just like the benches and chairs from the Evolution series (2011), which seem to cling to huge swellings, or howls if you like, and in which you can almost completely immerse yourself - alone or with company.

Carbonell: 'My work is not just about fleeing or hiding. It is also about opening yourself up. I would like to compare my objects with a cocoon in which a caterpillar can undergo the metamorphosis from caterpillar to butterfly.’ The caterpillar needs that time for itself to later transform into something beautiful. As people also need time for themselves from time to time. Such a natural metamorphosis has always fascinated the Spaniard. Just like other forms he sees in nature. ‘Natural materials are raw and stimulate your imagination.’ Carbonell makes the comparison with contemporary design, such as an Apple MacBook. 'It is perfect and therefore "ready". And thus it hardly raises more questions about such a product. A MacBook answers questions, offers solutions, but does not challenge you intellectually anymore.’ Implicitly, the comment also shows how Carbonell's way of working and thinking revolves against that of an artist.

It are the experiences that you gain in life and the things you gradually learn that determine how you see their objects, is what Carbonell thinks. 'The frame of reference of people differs. As a result, one person sees my work as a toy and the other as an object about life and death.' You could actually climb into the products, give them, as it were, with your own physical meaning. But that is not possible in a museum. In Groningen, not the visitor, but a large stone on the bean bag of Pump it Up, ensures that the animals are permanently inflated. The operation is explained again with a demonstration video.

The 'becoming one with the object', as the designer actually has in mind, is therefore somewhat difficult. But it’s not a problem for Carbonell. According to him, you should not defy the rules of the museum on purpose. Experiencing the objects, that is what it is all about. If due to certain circumstances - such as the house rules of a museum - you are not allowed to sit on the benches, then 'you should use your imagination'.

©Mare van Koningsveld

Mare van Koningsveld, 'Nacho Carbonell. Think chair. ', In: "Metropolis M (vol 1, 2015), pp 50-51
Translated from Dutch into English by Mare van Koningsveld.

Nacho Carbonell: Denkstoel (2015)

Hij is één van de succesvolste designers van zijn generatie. Nauwelijks een paar jaar van de Design Academy heeft hij al in de belangrijkste designcentra van de wereld geëxposeerd. Nacho Carbonell (1980), de beeldhouwer onder de meubelmakers.

Crises lopen als een rode lijn door leven en werk van Nacho Carbonell, de Spaanse ontwerper die als designer-in-residence samen met Maartje Korstanje een duo-expositie heeft in het Groninger Museum. Hij is in 1980 geboren in Valencia, het jaar dat de financiële malaise van de jaren tachtig startte, en studeerde in 2007 cum laude af aan de Design Academy Eindhoven, een paar maanden voordat de huidige kredietcrisis begon.

Met zijn eindexamenwerk Pump it Up (2007) – een zitzak gevuld met lucht, die zich, zodra je erop gaat zitten, via een soort slangen verplaatst naar rubberen dierenvormen, die langzaam worden opgeblazen en zo tot leven komen – schoot hij als een raket omhoog in de designwereld. Acteur Brad Pitt kocht werk aan, in 2009 werd Carbonell op design Miami Basel verkozen tot Designer of the Future in in hetzelfde jaar bombardeerde het Design Museum London zijn ontwerp Lover’s Chair (2009) tot Design of the Year.

De huidige crisistijd is in zekere zin van invloed op zijn werk. De meubels die Carbonell ontwerpt, moet je niet zien als directe kritiek op de crisis of haar veroorzakers. Ze zijn eerder een soort symbolisch commentaar. ‘Je kunt erin wegkruipen en er alleen zijn met je gedachten. Ze bieden tijd voor bezinning’, aldus Carbonell. Hij maakt meubels waarin je bent afgezonderd van al het mediageweld en andere hedendaagse ruis. Tree Chair (2008), een stoel waarvan de leuning uitmondt in een trap waarmee je in een bolvormige pot ver boven de grond kunt klimmen, is een mooi voorbeeld. Net als de bankjes en stoelen uit de Evolution-serie (2011), waaraan enorme gezwellen lijken te kleven, of denkwolken zo je wilt, en waarin je bijna helemaal kunt opgaan – alleen of in gezelschap.

Carbonell: ‘Mijn werk gaat niet alleen over vluchten of verstoppen. Het gaat ook over jezelf openstellen. Ik zou mijn objecten willen vergelijken met een cocon waarin een rups de metamorfose van rups naar vlinder kan ondergaan.’ De rups heeft die tijd voor zichzelf nodig om later te transformeren in iets moois. Zoals mensen van tijd tot tijd ook tijd voor zichzelf nodig hebben. Zo’n natuurlijke metamorfose heeft de Spanjaard altijd al gefascineerd. Net als andere vormen die hij ziet in de natuur. ‘Natuurlijke materialen zijn rauw en prikkelen je verbeelding.’ Carbonell maakt de vergelijking met hedendaags design, zoals een Apple MacBook. ‘Die is perfect en dus “klaar”. Daardoor roept zo’n product nauwelijks meer vragen op. Een MacBook beantwoordt vragen, en biedt oplossingen, maar daagt je intellectueel niet meer uit.’ Impliciet laat de opmerking ook zien hoe Carbonells manier van werken en denken aanschurkt tegen die van een kunstenaar.

Het zijn de ervaringen die je in je leven opdoet en de dingen die je gaandeweg leert, die bepalen hoe je zijn objecten ziet, denkt Carbonell. ‘Het referentiekader van mensen verschilt. Daardoor ziet de één mijn werk wellicht als een stuk speelgoed en de ander het als een object over leven en dood.’
Eigenlijk zou je in de producten moeten kunnen klimmen, ze als het ware met je eigen fysiek betekenis geven. Maar dat kan niet in een museum. In Groningen zorgt niet de bezoeker, maar een grote steen op de zitzak van Pump it Up ervoor dat de dieren permanent zijn opgeblazen. De werking wordt nog eens uitgelegd met een demonstratievideo.

Het ‘één worden met het object’, zoals de designer eigenlijk voor ogen heeft, wordt daardoor wel wat lastig. Maar Carbonell vindt dat niet bezwaarlijk. Volgens hem moet je de regels van het museum niet expres gaan tarten. De objecten ervaren, dat is waar het uiteindelijk om gaat. Als je door bepaalde omstandigheden – zoals de huisregels van een museum – niet op de bankjes mag gaan zitten, dan ‘moet je je verbeelding maar gebruiken’.

©Mare van Koningsveld

Mare van Koningsveld, ‘Nacho Carbonell. Denkstoel.’, in: “Metropolis M (vol. 1, 2015), pp 50-51