-Original text in Dutch below-

In Kunstfort Vijfhuizen, Catherine Biocca tells – on the basis of talking necklaces and other pieces - the story of of a CEO (from ancient history) and his relationships with his employees and personal environment (and she lets us guess which bully she might refer to). Mare van Koningsveld talks with Biocca about her work and interests.

Catherine Biocca (1984) studied at the Düsseldorf Art Academy and after that, in 2014 and 2015, she was an artist in residence at the Amsterdam Rijksakademie. Biocca’s world is populated by the most unexpected objects and characters: running dinosaurs, moaning classical statues and a twisted Patience computer game as well as the fleeing animation figure SpongeBob SquarePants. Her work is colorful, humorous and eccentric.

-Mare van Koningsveld: We live in a time that is both absurd and violent. The actions of Donald Trump, the political tensions between Turkey and Europe as well as those between the United States and North Korea, to mention just a few things. Your work is both absurd and violent as well. Do the current political developments influence your work?

-Catherine Biocca: ‘Absurdity and violence will always be present. I think it’s a comforting thought that Steven Pinker [the Canadian-American professor of psychology at Harvard, linguistic expert and author of publications like The Better Angels of Our Nature: Why Violence Has Declined (2011) and How the Mind Works (1997), MvK] argues that if we look at it historically, we live in an era that’s not that violent. It’s far more likely that something happens to us through our own actions, than by someone else’s fault. Absurdism seems to be part of all eras as well: from the manual for the inquisition of the Spanish legist Francisco Peña to the Icelandic artist Egill Sæbjörnsson at the past Venice Biennial. I myself studied political science before attending the art academy, which is why I can relate well to contemporary geopolitical science. But things that are happening now are old news to me, right away; that’s why I think that what has happened already and what is yet to come are far more exciting. My work is really a product of this time, but it are mostly the past and the present that determine its shape.’

-Mare van Koningsveld: your work is indebted to the contemporary popular culture, the art history, sociology and archeology, amongst other things. Has your Italian background have anything to do with this?

-Catherine Biocca: ‘My background has certainly been an influence. I think that your surroundings, the things around you and the ideas of the people near to you are a big influence on your personal development. The interesting part of history is the distance that exists between ourselves and a certain subject or event: everything we read in a history book has an adventurous and artificial character. It seems to have been made up. Thanks to that distance in time a historical event, like the volcanic eruption in Pompeii in 79 AD, can seem something is fictional. That eruption took place only a few hundred kilometres of Rome, but is as far away from us as the film Jurassic Park of Steven Spielberg. Our mind is just not capable to comprehend something that has happened fifty years or longer ago or something that will happen more than fifty years ahead of our time. We don’t for example seem to care very much about global warming. My interest lies with bringing life to the past, archeological relics, but also to science fiction.’

—Mare van Koningsveld: Could you tell a little bit more about how animation is part of your work?

—Catherine Biocca: ‘I consider animation to be the key to my work, because it makes all the things and characters move. It brings life to the setup of the audio and video installation. I will for the very first time explore the model of an “interactive animation performance” in the exhibition at Vijfhuizen. It will exist thanks to the active contribution of the host. The idea is that when visitors enter the exhibition space, the fort’s host will give a small performance of circa one minute with the object that he or she will grab. I will let a real person move and thus animate him or her. The animation is in that sense not limited to the space of the canvas or the screen. I bring movement to objects and figures.’

—Mare van Koningsveld: Characters and funny types often take over your work. The voices that accompany them are monotonous and I also understood from a text about your work that you sometimes ask friend to contribute to your work. In what sense is it still important for your that your work is personal and that you’re part of it?

—Catherine Biocca: ‘Everything I make is personal to me. I also find that a biography shouldn’t be the way to easily explain a work. I don’t like it when artists use their personal circumstances to tell about the world. It makes you feel like you have to go through a friend’s holiday pictures. I have a preference for the use of non-specific and abstract or made up situations. My research field is quite broad. The research can be about social security for example, or the disappearing of unions and miscommunication in extreme situations. From this research period, that normally takes a few months until years, I develop a setting in which I create a quite abstract but precise situation with audio and video elements, that – from a specific starting point – refers directly to the content of the research.’

—Mare van Koningsveld: Finally, can you elaborate a little bit more about your exhibition at Kunstfort bij Vijfhuizen?

—Catherine Biocca: ‘The exhibition at Kunstfort bij Vijfhuizen has been developed as one big, coherent installation with work that I have creates specially for this event. These installations consist of many different objects: from selfmade lamps with flickering light bulbs to cut out paintings on dibond boards, printed tapestries and juwel displays that will be part of an animation projection. Though there are many different rooms, all is part of the same story. Content wise you see a man, a CEO of a company, we don’t know exactly which one, who tries to motivate his employees as well as his wife and to challenge them to be more efficient and creative. It is a CEO from ancient history. We see, amongst other things, a kind of religious retraite, again from ancient history, in which an oracle speaks with a visitor and answers him or her. The last space, on the far right, shows a part of the production of the company of the CEO. Not the CEO of the business world interests me that much, but the microcosmos that is created around such a figure: his work relationship with other people, the relationship with his wife and children and the one of his social and natural environment in general. Content wise all dialogues and monologues from the exhibition refer to the publication Discourse on Voluntary Servitude, or the Anti-Dictator of Étienne de la Boétie. [A French judge, author and political philosopher who wrote the book circa 1549. It was most likely published in 1576, MvK] The publication tells about how political states are more vulnerable than people think. It says for example that tirans can remain where they are as long as the population allows this one way or another. But why does the population allow this? Is it because of fear? De la Boétie argues that there is more to it.’

©Mare van Koningsveld

Mare van Koningsveld, ‘Iets tot leven brengen. Catherine Biocca.’ In: “Metropolis M (vol. 2, 2018). This tekst was also published on the Metropolis M website on the 25th of June 2018. Translation: Mare van Koningsveld.

www.metropolism.com/nl/features/35513_iets_tot_leven_brengen_catherine_biocca

Iets tot leven brengen – Catherine Biocca (2018)

In Kunstfort Vijfhuizen vertelt Catherine Biocca aan de hand van onder andere pratende halskettingen het vreemde verhaal van een CEO (uit de klassieke oudheid) en diens relatie met zijn werknemers en persoonlijke omgeving (en ze laat ons raden om welke bullebak het misschien eigenlijk draait). Mare van Koningveld gaat in gesprek met Biocca over haar werk en interesses.

Catherine Biocca (1984) studeerde aan de kunstacademie van Düsseldorf en was daarna, in 2014 en 2015, artist-in-residence bij de Rijksakademie in Amsterdam. De wereld van Biocca wordt bevolkt door de meest onverwachte objecten en karakters: van rennende dinosauriërs, kermende klassieke beelden en een op hol geslagen computerspelletje Patience tot de wegvluchtende animatiefiguur SpongeBob SquarePants. Haar werk is kleurrijk, humoristisch en eclectisch.

—Mare van Koningsveld: We leven in een tijd die absurd en gewelddadig is. De acties van Donald Trump, de politieke spanningen tussen Turkije en Europa en die tussen de Verenigde Staten en Noord-Korea, om maar een paar dingen te noemen. Jouw werk is ook absurd en gewelddadig. Hebben de huidige politieke ontwikkelingen invloed op je werk?

—Catherine Biocca: ‘Absurditeit en geweld zullen er altijd zijn. Ik vind het wel een geruststellende gedachte dat Steven Pinker [De Canadees-Amerikaanse hoogleraar psychologie van Harvard, taalkundige en auteur van publicaties als The Better Angels of Our Nature: Why Violence Has Declined (2011) en How the Mind Works (1997), MvK] beweert dat we historisch gezien juist leven in een tijdperk met weinig geweld. Het is veel waarschijnlijker dat ons door ons eigen toedoen iets overkomt, dan door het toedoen van iemand anders. Ook het absurdisme lijkt van alle tijden te zijn: van de handleiding voor de inquisitie uit de zestiende eeuw van de Spaanse rechtsgeleerde Francisco Peña tot het werk van de IJslandse kunstenaar Egill Sæbjörnsson op de afgelopen Biënnale van Venetië. Zelf studeerde ik, voordat ik naar de kunstacademie ging, politieke wetenschappen, dus ik kan mij goed verhouden tot de geopolitieke wetenschappen van nu. Maar ik beschouw de dingen die nu gebeuren direct weer als oud nieuws en daarom vind ik wat er al gebeurd is en wat nog zal komen veel spannender. Mijn werk komt echt voort uit deze tijd, maar het zijn vooral het verleden en de toekomst die de vorm ervan bepalen.’

—Mare van Koningsveld: Je werk is schatplichtig aan onder meer de hedendaagse populaire cultuur, de kunstgeschiedenis, sociologie en archeologie. Heeft je Italiaanse achtergrond hier iets mee te maken?

—Catherine Biocca: ‘Mijn achtergrond is zeker van invloed geweest. Ik denk dat je omgeving, de dingen om je heen en de ideeën van mensen in je nabijheid van grote invloed zijn op je ontwikkeling. Het interessante van geschiedenis is de afstand die er tussen ons en een bepaald onderwerp of gebeurtenis is: alles wat we in een geschiedenisboek lezen, heeft een avontuurlijk en kunstmatig karakter. Het lijkt wel verzonnen. Dankzij die afstand in tijd kan een historische gebeurtenis, zoals de vulkaanuitbarsting nabij Pompeï in het jaar 79 na Christus, iets fictiefs lijken.
Die uitbarsting heeft maar een paar honderd kilometer van Rome plaatsgevonden, maar staat net zo ver van ons af als bijvoorbeeld de film Jurassic Park van Steven Spielberg. Ons brein is gewoon niet in staat om iets dat vijftig jaar of langer geleden gebeurd is, of juist meer dan vijftig jaar voor ons ligt, te bevatten. De opwarming van de aarde kan ons bijvoorbeeld ook niet echt iets schelen. Mijn interesse ligt bij het tot leven brengen van het verleden, archeologische overblijfselen, maar ook sciencefiction.’

—Mare van Koningsveld: Zou je iets meer kunnen vertellen over de rol die animatie speelt in je werk?

—Catherine Biocca: ‘Ik zie animatie als sleutel tot mijn werk, omdat het dingen en karakters laat bewegen. Het brengt de opstelling van de audio- en video-installatie tot leven. Ik zal bij de tentoonstelling in Vijfhuizen voor het eerst de vorm van een “interactieve animatieperformance” verkennen. Die bestaat dankzij de actieve bijdrage van de suppoost. Het idee is dat wanneer bezoekers de tentoonstellingsruimte betreden, de host van het fort een kleine performance zal gaan doen van ongeveer één minuut met een object dat hij of zij oppakt. Ik laat echt iemand bewegen en animeer hem of haar dus. In die zin is de animatie niet beperkt tot de ruimte van het doek of het scherm. Ik breng objecten en figuren in beweging.’

—Mare van Koningsveld: Vaak nemen karakters en typetjes je werk over. De stemmen die daarbij horen zijn monotoon en uit een tekst over je werk begreep ik dat je soms vrienden vraagt om bij te dragen aan je werk. In welke zin vind je het nog belangrijk dat je werk persoonlijk is en dat je er onderdeel van bent?

—Catherine Biocca: ‘Ik zie alles wat ik maak als persoonlijk. Daarbij vind ik dat werk niet te gemakkelijk te verklaren moet kunnen zijn vanuit een biografie. Ik houd er niet van als kunstenaars hun persoonlijke omstandigheden gebruiken om over de wereld te vertellen. Het is dan alsof je een vakantiefotosessie van een vriend moet doorbladeren. Ik heb een voorkeur voor het gebruik van niet-specifieke en abstractere of bedachte situaties. Mijn onderzoeksgebied is vrij breed. Het onderzoek kan bijvoorbeeld gaan over sociale zekerheid, het verdwijnen van vakbonden en miscommunicatie in extreme situaties. Vanuit deze onderzoeksperiode, die normaal een paar maanden tot jaren duurt, ontwikkel ik een setting waarin ik met audio- en video-elementen een behoorlijk abstracte, maar precieze situatie creëer die, vanuit een specifiek uitgangspunt, direct refereert aan de inhoud van het onderzoek.’

—Mare van Koningsveld: Kun je me tot slot iets meer vertellen over je tentoonstelling in Kunstfort bij Vijfhuizen?

—Catherine Biocca: ‘De tentoonstelling bij Kunstfort bij Vijfhuizen is ontwikkeld als één grote, samenhangende installatie met werk dat ik speciaal ervoor heb gecreëerd. Die installaties bestaan uit veel verschillende objecten: van zelfgemaakte lampen met flikkerende gloeilampjes tot uitgesneden schilderingen op dibondplaten, geprinte tapijten en juwelendisplays die worden opgenomen in een animatieprojectie. Hoewel er verschillende ruimtes zijn, is alles onderdeel van hetzelfde verhaal. Inhoudelijk zie je een man, de CEO van een onderneming, we weten niet precies welke, die zijn werknemers en ook zijn vrouw probeert te motiveren en uit te dagen om efficiënter en creatiever te zijn. Het is een CEO uit de klassieke oudheid. We zien onder meer een soort van religieuze retraite, wederom uit de klassieke oudheid, waarin een orakel met de bezoeker spreekt en hem of haar antwoorden geeft. De laatste ruimte, helemaal rechts, toont een deel van de productie van de onderneming van de CEO.

Het gaat me niet specifiek om de CEO of de zakenwereld, wat mij interesseert is de microkosmos die rond zo’n figuur wordt gecreëerd: zijn werkrelatie met andere mensen, de relatie met zijn vrouw en kinderen en die met zijn sociale en natuurlijke omgeving in het algemeen. Inhoudelijk refereren alle dialogen en monologen uit de tentoonstelling aan de publicatie Vertoog over de vrijwillige onderdanigheid, of, tegen één van Étienne de la Boétie. [Een Franse rechter, schrijver en politiek filosoof die het boek rond 1549 schreef. Het werd vermoedelijk gepubliceerd in 1576, MvK]
De publicatie gaat over hoe politieke staten kwetsbaarder zijn dan mensen denken. Er wordt bijvoorbeeld in gesteld dat tirannen kunnen blijven zitten zolang de bevolking dat op de één of andere manier toestaat. Maar waarom staat de bevolking dat toe? Komt het door angst? De la Boétie beweert dat er meer achter schuilt.’

©Mare van Koningsveld

Mare van Koningsveld, ‘Iets tot leven brengen. Catherine Biocca.’ In: “Metropolis M (vol. 2, 2018). Deze tekst is ook verschenen op de website van Metropolis M op 25 juni 2018.

www.metropolism.com/nl/features/35513_iets_tot_leven_brengen_catherine_biocca